Mijn naam is Quint Jessen ik ben een 27-jarige enthousiaste tennis- en padelleraar uit Echt. Met een achtergrond in topniveau tennis, heb ik mijn passie voor de sport omgezet in een carrière waarbij ik anderen inspireert om hun eigen spel te verbeteren. Mijn diepgaande ervaring met tennis, gecombineerd met zijn expertise in padel, stelt mij in staat om spelers van verschillende niveaus te coachen en hen te helpen hun vaardigheden naar een hoger niveau te tillen.

Naast mijn werk als tennis- en padelleraar, ben ik ook gymdocent, waar ik mijn passie voor beweging en sport verder uitdruk. Mijn brede kennis van sport en vermogen om deze op een motiverende en toegankelijke manier over te brengen, maken mij tot een waardevolle mentor voor zowel kinderen als volwassenen.

Ik ben niet alleen een gedreven sporter, maar ook een gepassioneerde onderwijzer die zijn ervaring en enthousiasme deelt om anderen te helpen groeien, zowel op als naast de baan.

In 2012 kreeg ik de kans om deel te nemen aan de Masters van Limburg. Het was een bijzondere ervaring, maar de finale was echt het hoogtepunt. Ik stond tegenover Thimo, een Duits kereltje die een aardig balletje kon slaan. De spanning was te voelen, en het was duidelijk dat deze finale een mooie zou worden.

Ik was de laatste partij van de dag en speelde op baan 2, op het park van TC Echt. Het terras zat lekker vol, de zon scheen, en de mensen genoten zichtbaar van de wedstrijd. Wat ik me vooral herinner, is dat ik niet zo lang geleden overgestapt was van dubbel naar een enkelhandige backhand. In het begin had ik er veel moeite mee, maar door veel te trainen ging het al een stuk beter. En dat hard werken werd dan ook beloond.

Op een gegeven moment, tijdens de wedstrijd, kwam ik uit op matchpoint. Het was een lange rally en de spanning was te snijden. Ik kreeg de bal op mijn backhand, en op de een of andere manier kreeg ik hem perfect langs de lijn – een winnaar! De bal was nog maar net in, en het terras barstte uit in juichen. Ik had geen idee hoe ik moest reageren, dus ik deed maar wat: ik gooide mijn armen in de lucht en riep "Yess!"

Dat moment is voor mij zo bijzonder omdat ik de toeschouwers zo kon meeslepen met het leuke tennis dat ik liet zien. Het harde werken aan mijn backhand en het vertrouwen dat ik in mijn spel had, kwamen op dat moment perfect samen. Die overwinning was natuurlijk geweldig, maar de manier waarop het terras juichte en me aanmoedigde, blijft voor altijd bij me. Het voelde echt als een moment waarop alles klopte, en het was niet alleen mijn overwinning, maar ook de overwinning van al die uren training.

Dit blijft voor mij altijd de mooiste herinnering in de sport.